خلخالیم، میلاد شیرعلی‌پور/ روزگاری بود که برای شناساندن شهر و دیار خود و تبلیغ مناطق گردشگری و طبیعت بی‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎نظیر خلخال از هیچ اقدامی دریغ نمی‌کردیم. از ایجاد صفحه‌ی مناطق گردشگری شهرستان خلخال در وبلاگ و بعدتر در سایت خلخالیم، تهیه عکس و فیلم تا پخش بروشورهای تبلیغاتی در پناهگاه 4300 متری دماوند، همه و همه برای این بود که این طبیعت بی‎‎‎‎‎‎‎‎‎نظیر بعنوان بستر گردشگری طبیعت، راه نجاتی برای اقتصاد ضعیف مردم شهرمان شوند.

اما اگر امروز با خودمان روراست باشیم، گردشگری به این شکل، جز تخریب طبیعت چیزی برای ما نداشت، البته اگر بشود نامش را گردشگری یا توریسم گذاشت!

عموما روال طبیعتگردانی که از آنها میزبانی می‌کنیم این بود که از شهرشان همه مایحتاج را خریده و به سمت خلخال راه می‎‎‎‎‎‎‎‎افتادند، صبحانه را در بیله‌دیر می‎‎‎‎‎خوردند و به سمت ناو حرکت می‎‎‎‎‎‎‎کردند و زباله‎‎‎‎‎‎‎‎های صبحانه‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎شان می‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎ماند برای ما؛ البته باقی زباله‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎ها را هم برای جنگل‎‎‎‎‎‎های تالش به ارمغان می‌بردند.

با این حال در سال‎‎‎‎‎های گذشته اقدامات مناسبی توسط برخی کوهنوردان و طبیعتگردان خلخال صورت گرفت و گروه‎‎‎‎‎‎‎‎های طبیعت گردی توسط همین جوانان به خوبی مدیریت می‎‎‎‎‎‎شوند.

اما اینها که گفتم صورت خوش داستان بود، چیزی که باعث شد دست به قلم شده این مطلب را بنویسم روش جدید طبیعت گردی است که در سال‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎های اخیر مد شده؛ آفرود و موتور کراس !!!

تا انتهای بکرترین مناطق حفاظت شده، تا بالای زیباترین مراتع، تا هر جایی که می‎‎‎‎‎‎‎شد آرامش داشت، می‎‎‎‎‎‎‎‎‎روند، شخم می‎‎‎‎‎‎‎‎زنند و می‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎روند، نه مالرو می‎‎‎‎‎‎‎دانند چیست و نه پاکوب، و نه چمنزار. حتی برخی می‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎خواهند سیل را نیز بشکافند! فقط می‎‎‎‎‎‎‎‎خواهند ثابت کنند که ماشین یا موتور چند صد میلیونی یا میلیاردیشان می‎‎‎‎‎‎‎‎تواند همه جا را ویران کرده و برود فقط اینگونه ارضا می‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎شوند.

از اوپرت و لاتون و دریابین زیبا گرفته تا وَنداربُن و تنگه گلو و آلوارس و بسیاری جاهای دیگر که در هر کجای دنیا بودند شاید حتی برای ورود افراد پیاده هم قوانین خاصی می‌گذاشتند.

حال سوال این است که چطور می‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎شود هر کجا که بخواهند بروند و چطور است که کسی جلودار نیست؟ چطور پلیس راه از ورود اتوبوس‎‎‎‎‎‎‎های حامل گردشگران به شهر خلخال از طریق جاده‎‎‎‎‎‎‎‎های آسفالته خلخال – اسالم جلوگیری می‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎کند ولی کاری به کار این هیولاهای مخرب در ورود به جنگل‎‎‎‎‎ها، مراتع و کوه‎‎‎‎‎ها ندارد؟!

سوالات مهمتر از مسئولان شهرستان این که:

چرا هیچ کدام از مناطق گردشگری ما حتی یک گیت ورودی ندارد؟ اصلا سیاست اداره گردشگری و میراث فرهنگی در قبال این مناطق جز نظاره کردن چیست؟

چرا اجازه می‎‎‎‎‎‎دهیم هر کسی هر طوری که می‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎خواهد با طبیعت و اماکن گردشگری طبیعی و تاریخی ما که متعلق به همه افراد و همه نسل‌ها است، رفتار کند؟

چرا فنس کشی جنگل‎‎‎‎‎‎‎‎های خلخال به اسالم نیمه کاره رها شده و قسمت‎‎‎‎‎‎‎‎هایی هم که در سال‎‎‎‎‎های گذشته انجام شده بود تخریب شده است؟ چه کسی مسئول تخریب این اموال عمومی است؟

فرماندار خلخال بعنوان رئیس کارگروه گردشگری و اداره‌ی گردشگری و میراث فرهنگی خلخال بعنوان متولی این حوزه دقیقا چه استراتژی و برنامه‌ای برای بستر اصلی توسعه پایدار خلخال دارند؟ یادمان باشد توسعه پایدار مبتنی بر حفظ و تداوم محیط زیست منطقه است و اگر بخواهد محیط زیست دچار تخریب و زیان شود، دیگر گردشگری منطقه که بر روی پاشنه طبیعت منطقه می‌چرخد وجود نخواهد داشت.

و اما پیشنهاد پایانی:

ضمن تشکر از دادستان فهیم خلخال و شورای تأمین شهرستان در خصوص وضع ممنوعیت برای ایجاد معادن شن و ماسه و قاطعیت در اجرای آن و همچنین ایجاد محدودیت زمانی در بهره‌برداری از معادن موجود، لازم است تا دیر نشده است و تا بیش از این طبیعت ما از بین نرفته است با تشکیل کارگروه‌های اجرایی (و نه تشکیل جلسات صوری و بحث های بی سرانجام) هر آنچه را که می‌تواند طبیعت و صنعت گردشگری خلخال را دستخوش تغییرات منفی کند، شناسایی و برای تداوم آنها چاره اندیشی شود و اگر امکان مدیریت منابع و مناطق را نداریم و اگر برنامه‎‎‎‎‎‎‎ای برای گردشگر پذیر بودن، درآمدزایی از گردشگری، و حفاظت همزمان از طبیعت منطقه نداریم، تمام راه‎‎‎‎‎های ورودی مناطق، جنگل‎‎‎‎‎‎‎ها و مراتع را به هر طریق ممکن ببندیم تا حداقل دست نخورده برای آیندگان امانت دار خوبی باشیم.

لینک کوتاه: khalkhalim.com/c0dfe